روزها فکر من این است و همه شب سخنم                   که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                  به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب وز چه سبب ساخت مرا                یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم                      رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک                                 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم                          یا کدام است سخن می کند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد                      یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی                               یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد                                به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم                        آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم        تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

هر نفس آواز عشق می​رسد از چپ و راست              ما به فلک می​رویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده​ایم یار ملک بوده​ایم                           باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم                         زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا                          بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

 بخت جوان یار ما دادن جان کار ما                          قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست

از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت                       ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست

در دل ما در نگر هر دم شقّ القمر                             کز نظر آن نظر چشم تو آنسو چراست؟

خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان                         کی کند این جا مقام مرغ کز آن بحر خاست

بلكه بدريا دريم جمله در او حاضريم                           ور نه ز دريای دل موج پياپی چراست

آمد موج الست کشتی قالب ببست                         باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

ازعلی آموزاخلاص عمل                                 شیرحق رادان منزه ازدغل

درغزابرپهلوانی دست یافت                               زودشمشیری برآوردوشتافت

اوخدو انداخت برروی علی                               افتخارهرنبی وهروصی

اوخدو انداخت بررویی که ماه                            سجده آردپیش اودرسجده گاه

درزمان انداخت شمشیرآن علی                          کرد او اندر غزایش کاهلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل                         وزنمودن عفو ورحم بی محل

گفت:برمن تیغ تیز افراشتی                               ازچه افکندی مرابگذاشتی؟

آن چه دیدی بهتر از پیکارمن                            تاشدی تو سست دراشکارمن؟

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست                     تاچنین برقی نمود و بازجست؟

آن چه دیدی برترازکون ومکان                          که به ازجان بودوبخشیدیم جان؟

درشجاعت شیر ربانیستی                                  درمروت خودکه داندکیستی

رازبگشا ای علی مرتضی                                ای پس ازسوءالقضاحسن القضا

گفت:من تیغ ازپی حق می زنم                               بنده ی حقم نه مامورتنم

شیرحقم نیستم شیرهوا                                       فعل من بردین من باشدگوا

که نی ام کوهم زصبروحلم وداد                            کوه را کی دررباید تندباد؟

آنکه ازبادی رود ازجاخسی است                         زانکه بادناموافق خودبسی است

بادخشم وبادشهوت باد آز                                   برد او راکه نبود اهل نماز

کوهم وهستی من بنیاداوست                               ورشوم چون کاه بادم باداوست

جزبه باد او نجنبد میل من                                  نیست جزعشق احدسرخیل من

خشم برشاهان شه وماراغلام                               خشم را من بسته ام زیرلگام

تیغ حلمم گردن خشمم زده است                           خشم حق برمن چورحمت آمده است